Şiddet bir eğitim metodu mudur?
Âdile Gutî
Eğitim ve Gelişim Uzmanı
İsviçre Çocukları Koruma Derneği (Kinderschutz Schweiz), şiddetsiz eğitimi ailelere kavratmak ve aile içinde çocuklara yönelik şiddeti önlem almak amacıyla Fribourg Üniversitesi’nin Aile Araştırmaları ve Danışmanlık Enstitüsü’ne bir araştırma yaptırdı.
2014 yılında başlatılan ve iki etap olarak hayata geçirilen “Güçlü fikirler- şiddete alternatif var!“ sloganı ile farkındalık ve önlem yaratmak amacıyla, kamu spotlarında ve televizyon reklamlarında lanse edilen bu kampanyanın bilimsel verileri ise 2020 yılında İsviçre kamuoyuna duyuruldu.
Her ne kadar çocukları şiddetten korumak amaçlı kamusal ve özel kurumlar var olsa da İsviçre’de çocukların şiddetten korunması yasal güvence altına alınmış değil. Birçok alanda olduğu gibi bu alanda da İsviçre birçok ülkeden geride kalmış durumda.
Aile içi eğitimde bir eğitim metodu olarak uygulanan şiddet, fiziksel ve psikolojik olarak ikiye ayrılıyor.
2017 yılında 1523 ebeveynle yapılan bir anket sonucuna göre; ankete katılanların %5,79’u sürekli olarak fiziksel, %25,15’i ise psikolojik şiddet uyguladıklarını kabul etmişlerdir.
Her ne kadar bu ebeveynlerin geneli şiddeti bir eğitim metodu olarak doğru bulmadıklarını ifade etseler de, azınlık olan bir kesim bunun eğitimin bir parçası olarak gördüklerini söylemişlerdir.
Her sınıfta bir öğrenci, her dört çocuktan biri ise fiziksel şiddet mağduru.
Peki hangi ebeveynler çocuklarına şiddet uyguluyor?
- Yüksek olasılıkla kendileri çocukken şiddet mağduru olanlar,
- Erken yaşta ebeveyn olanlar,
- Çok çocuk sahibi olanlar,
- Öğrenim düzeyi düşük seviyede olanlar,
- Partneriyle ilişkisinde mutsuz olanlar,
- Yüksek olasılıkla ülkenin batı bölgesinde yaşayanlar (Fransızca konuşulan kantonlar),
- Yüksek olasılıkla göçmen olanlar,
- Eğitim normları olarak uyumlu olmayı, düzenli olmayı ve çalışkan olmayı az önemseyenler,
- Kendi eğitim metotlarından şüphe içerisinde olan ve değiştirmeye çalışanlar,
- Şiddetsiz eğitim için uzman yardımı almayı anlamlı bulanlar.
Bu araştırma özetle şunu gözler önüne serdi; İsviçre’de yaşayan ve sayısal olarak azımsanmayacak çocuk aile içi şiddet mağduru.
Her ebeveyn kendine şu soruları sormalı;
- Beni kendi ebeveynlerimden ayıran özelliklerim nelerdir?
- Ben çocuğuma neyi öğretmek istiyorum?
- Ben çocuğuma hangi normları katmak istiyorum?
- Şiddet uygulamaya yakın olduğum anlarda kendimi durdurabilir miyim?
- Beni çocuğum mu öfkelendiriyor yoksa dış faktörler mi?
- Çocuğumla ilişkim nasıl? Otoriter mi, demokratik mi?
- Çocuğumu eğitirken hedeflerim var mı?
- Şiddet olmadan çocuklarımı eğitebilir miyim?
Şiddetin şiddeti doğurduğunu unutmamalı. Çocuklarımızı sağlıklı bireyler olarak yetiştirmek tüm ebeveynlerin temel sorumluluğudur.
Her ebeveyn çocuğuna kendini güvende hissedeceği bir ortam vermekle yükümlüdür. Bu güveni bizlere devlet ve onlara bağlı çalışan kurumlar veremez, sadece denetleme mekanizmaları ile bu ortamın var olup olmadığını araştırır. Kurumlar eğer çocuğun kendini güvende hissedeceği bir ortamın olmadığına kanaat getirirlerse, çocuğu korumak adına, gerekli tedbirlere başvurabilirler.
Evet, çocuğa şiddeti yasaklayan bir kanun yok, fakat bu kanun boşluklarını dolduracak başka kurumlar mevcut.
Yaz tatiline girmeden önce bu yazıyı kaleme almak, bir farkındalık yaratır umarım. Tatillerin tahmin edilenin aksine aile içi şiddetin en çok yaşandığı zaman dilimi olması, çocukların yaşam ritimlerinin ve grupsal aktivitelerinin azaldığı dönem olması, onların ihtiyaçlarının ve korunmasının görece ağırlıkla ebeveynlerde olması, ilişkilerde zorlanmalara ve istenmeyen davranışlara yol açabilir.
Yetişkinlere tavsiyelerim; çocuklarımızın uyku saatlerini mümkün olduğunca aynı tutmaları, çocukları tüm ekranlardan uzak tutmaları, enerjilerin atabilecekleri bedensel aktiviteye ağırlık vermeleridir.
Kendileri sabırlarının azaldığını hissettiklerinde, çocuktan uzaklaşıp nefes egzersizleri yaparak, kendilerini rahatlatmalıdırlar.
Unutmayalım; anne-babalar, dümen sizde!