Meclis’teki son altı yılını çok zor ve yorucu geçtiğini belirten Akyol istifa mektubunda şu ifadelere yer verdi;
“Çarşambadan çarşambaya kendime burada aslında hangi toplumu temsil etmek istediğimizi sordum. Topluluğum, çevrem, Zürichim farklı görünüyor buradan. Mülteciler ve göçmenler neredeyse her hafta burada karalanıyorlar. Kitlesel göçten bahsediyorsunuz ama kaçıp buraya gelen anne-babamdan, ailemden bahsettiğinizin farkında değilsiniz. Kendimi sadece buraya değil, aynı zamanda Türkiye’ye de ait hissetmiyorum ve vatandaşlığımı, sadakatimi, aidiyetimi sorguluyorum.
Yerel meclise seçildiğimde, Tagesanzeiger benim hakkımda “mükemmel bir İsviçre Almancasıyla tartıştığımı ve ateist“ olduğumu yazdı. Sanki bunlar Türk isimli biri için alışılmadık özelliklermiş gibi. Kendimi medyada ifade ettiğimde, aidiyetime dair mesajlar ve yorumlar alıyorum sadece. Görünüşe göre bazı insanlar toplum önünde konuşmaya cesaret ettiğim için öfkeliler. Burada doğdum, okula burada gittim, burada çalışıyorum, çevremdeki her şey burada, ben burada yer alıyorum. Görünüşe göre bunlar yeterli değil.
Meclis‘teki tek amacım, duyulamayan sesleri duyulabilir hale getirmekti. Aksi takdirde seslerini duyurmaları mümkün olmayacaktı. Kadınların Meclis tartışmalarında ve haberlerde çok seyrek yer edindiği gerçeğini eleştirmekte haklıyız.
Beyaz olmayan ve ırkçılıktan etkilenen insanların burada ne sıklıkla söz hakkı olduğunu kendinize sordunuz mu hiç?
Burada verdiğimiz kararların çoğunda, doğrudan etkilenmiş olsaydınız hepiniz aynı kararları verir miydiniz merak ediyorum. Travmatik bir kaçıştan sonra, 12 metrekarelik bir odada 5 kişiyle birlikte kalmayı kabul eder miydiniz mesela? Sosyal yardımın inandırıcı olabilmesi için, bir sosyal dedektifin ödünç almanıza izin verilen arabanın gerçekten kardeşiniz e ait olup olmadığını kontrol etmek için GPS izleyicileri kullanmasını anlayabilir diydiniz? Çocuğunuz, ülkenizden kaçtıktan sonra, sıklıkla bir evden başka eve taşınmaya dayanamadığı için yabancı bir ülkede kendi hayatına son verseydi ne yapardınız? Çünkü yabancı ülke ona yeni bir yuva olmak istemiyordu.
Belki de Zürich’teki insanlar bedava yemek için sıraya girerlerken, Meclis‘te park yerleri ve bisiklet yolları hakkında sıklıkla konuşmamızın nedeni de budur.
Ancak, Zürich Belediye Meclisi‘nin bir gün Zürich şehrinin nüfusunu yeterince temsil edeceğinden eminim. Umarım birgün parlamentolarda, hükümetlerde, yönetimlerde, kurumlarda ve yazı işleri müdürlüklerinde daha az ayrıcalıklı insanlar, daha çok renkli insanlar, siyahlar, daha genç insanlar, kadınlar, yoksulluktan etkilenen engelli insanlar yer alır ve daha iyi korunurlar.“
Orjinal metin için;
https://al-zh.ch/artikel/news/ruecktritt-im-gr-danke-fuer-deinen-einsatz-ezgi/?fbclid=IwAR2EKVRLavNeZC9OS9_9qJiUg0fiwFgSAEGwxsOHXqzwDKSTw0lBLduwuwg
